Extradiction is een ensemble van muzikanten die komen uit de wereld van de jazz en de klassieke muziek. Hun muzikale plan is voornamelijk gebaseerd op de composities van Marco Sinopoli, componist en gitarist van de groep, het is een synthese tussen gecomponeerde muziek en improvisatie. De bezetting luidt : Marco Sinopoli el. gitaar, Bruno Paolo Lombardi fluit, Luca Cipriano klarinet, Fabio Gianolla fagot, Alessandro Gwis piano, Toto Giornelli, basgitaar, contrabas, Alessandro Marzi drums, gast Nicola Stilo fluit.

Zoals reeds vermeld en ook uit de bezetting blijkt al dat de muziek van deze groep balanceert tussen jazz en klassiek, hetgeen tot gevolg heeft dat er veelal uiterst spannende muziek ten gehore wordt gebracht. Dat is meteen te horen in het openingsnummer “Extradiction” waarin de blaasinstrumenten zachte klassiek getinte klanken voortbrengen en de ritme sectie en vooral de gitaar zorgen voor spannende dissonanten. Op de een of andere manier doet het me denken aan de muziek van Frank Zappa, heel intrigerend en daardoor ook boeiend. “Deja Vu” begint met lieflijke klanken die zich ontwikkelen tot klankrijke muzikale uitwisselingen tussen de verschillende instrumenten en via een fraaie solo van Gwis in puur jazzy vaarwater terecht komt, chapeau.

“Lights of Jade” schuurt heel dicht aan klassieke muziek, mocht de el. gitaar afwezig zijn, sferische klanken die een spanning opbouwen met een belangrijke rol voor Gwis die de klassieke en jazz elementen aan elkaar rijgt door zijn sprankelende spel. “Electric Storm” heeft een rustig intro met dezelfde titel, waarna er inderdaad een soort storm ontstaat waarin alle instrumenten los gaan, maar halverwege is er een moment van introspectie waarna het muzikale verhaal opnieuw wordt opgebouwd, intens doordachte muziek of ook geïmproviseerd, ik denk waarschijnlijk een combinatie van beide, het resultaat mag er wel zijn.

In het razendsnelle “Purple Cave” komen mij weer reminiscenties aan Zappa tussen de oren, wellicht niet terecht door de compleet andere orkestratie, maar uitermate boeiend is het wel weer met een belangrijke rol voor het gitaarspel van Sinopoli, als ik dit hoor moet ik weer lachen als ik weer eens hoor verkondigen dat Clapton tot een van de beste gitaristen wordt benoemd, ja een van de beste cliché mannetjes in het blues genre misschien. “Nocturne” is weer een breed uitwaaierend muzikaal landschap waarin van alles plaats vindt met weer een uiterst sfeervolle en rijke piano partij van Gwis en natuurlijk het laatste woord aan Sinopoli met een fraai staaltje gitaarspel. In “Reminescenses” duiken we weer een veelomvattende compositie in die bestaat uit vele lagen van akoestische klanken met fluit, klarinet en fagot tot elektrische klanken van bas en gitaar, maar dat alles verweven tot een uiterst knap geheel, hulde ook aan het fraaie fluitspel van Nicola Stilo.

Deze bijzondere cd wordt afgesloten met het lieflijke “Hidden Node” dat weer alle stadia doorloopt van klassiek tot jazz, uitermate knappe muziek maken deze Italiaanse muzikanten en ik ben blij dat ik eraan kan bijdragen om deze muziek voor het voetlicht te brengen, want wat ik tot nu toe mocht beluisteren van het label Parco Della Musica kan wedijveren met veel bekendere labels, ze beschikken over een goudmijn aan Italiaanse jazz muziek.

Jan van Leersum.